گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود

از هر چه زندگی است دلت سیر میشود

گویی به خواب بود جوانی مان گذشت

اغلب چه زود وقتمان دیر میشود

کاری نداریم که کجایی و چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر میشود

****** من عاشقم...............عاشق....البته بستگی داره عشق رو تو چی ببینی

نمی دونم چی بگم فقط می تونم بگم سال نو مبارک

شاید آن روز که سهراب نوشت تا شقایق هست زندگی باید کرد

خبر از قلب پر از درد گل یاس نداشت بای این طور نوشت

هر گلی هم باشی چه شقایق چه گل پیچک و یاس

                  ((زندگی اجباری است))

                  ((زندگی بیهوده است))

شعرهای قبلیم که تو وبم هست استفاده کنم و دوباره اونا رو بذارم.امیدوارم خوشتون بیاد:

                                  ((وصیت نامه))

وصیت من این است در این شب تاریک

که گم شده مردی میان کوچه باریک

نصیحت من این است که در این شب آبی

یابید ستاره ام چز دور٬چز نزدیک

وصیتی دارم با دلی پر از غصه

سفارشی دارم از گلی که نشکفته

سخن بگویم از شکوفه های زیبایی

که از طریق بلا گشته اند افسرده

وصیتی گویم با پرنده غمگین

چه ها٬چه ها گوید این اسیر دل چرکین

وصیتم این است از قفس رها گردیم 

پرکشیم به آسمان و رویم ازین قفس٬همین

روزی که.با آرزوی روزی شاد برای خودم از صغیر مرگم بر خیزم.دوست داشتم٬دوست دارم

شادی را طوری در عمق وجودم حس کنم که انگار در میان پرندگانی از جنس محبت و عشق

پرواز می کنم.پرندگانی که با نغمه جاودانه خویش مرا تا سرزمینی ببرند٬خیلی دور٬خیلی 

نزدیک!سرزمینی که هیچ غصه ای نباشد و هیچ دردی توان ضایع کردن شادی نداشته باشد

دوست داشتم٬دوست دارم غم برایم بی اهمیت باشد٬ آن سان که در مقابل هر مشکل کوچک و

بزرگی بگویم.......................دوست نداشتم٬دوست ندارم و دوست نخواهم داشت در جایی

باشم که همه یک صدا فریاد زنند:خدایا چرا نمی توان شاد بود؟ لعنت خدا بر غم!لعنت خدا بر

غصه و دوست نخواهم داشت فریاد بزنم: لعنت خدا بر من!شاید آن روز که همه فریاد غم 

می زنند من در سرزمین شاد و آرامی باشم!شاید......................

شاید این غصه و غم فرصت فکر از ما برد

خلوت عشق و نفس در دل دریاها مرد

شک ندارم که در این وسعت و تنهایی غم

کورسو نوری بیامد و مرا با خود برد

مگه نه؟...................................

***پ.ن:قرار بود تا سه پست بعدی از شعرای قبلیم استفاده کنم ولی بنا به دلایلی ترجیح دادم این

کارو بذارم تو تا بعدا از شعرای قبلیم استفاده کنم

در این دنیا همی نوشم کمی ازمی٬کمی از جام

کمی غصه٬کمی شکوه دلم از غصه نابود است

در این دنیای وانفسا منم آن زنده ناکام

سکوتم برتر از فریاد٬نگاهم موج اقیانوس

در این دریا در این امواج منم آن غرق در کابوس

در این کابوس بی پایان منم چون مرغ زندانی

که این مرغک همی میرد در این زندان ظلمانی

دلی پر خون همی دارم از این دنیای ظلمانی

که چشمانم دمی گریان شود از غربت شادی

***:از سروده های قبلی خودم

دلم در زندگی غرق است اما 

ندارم من امیدی٬اتکایی

به ظاهر قلب من شاد است اما

دلم موصول مرگ وصل تباهی

در این دنیا وصیت می کنم من

سفارش می کنم بر مهربانی

ولی درد از که گویم با که گویم

همه تنها و بی پشت و پناهی

سخن از مرگ می گویم دمادم

ولی یادم نیاید مرگ گاهی

دلم از بی کسی پوسیده پایان

ندارد این دل من غمگساری

سفارش می کنم بر سنگ قبرم

در این دنیا همی اشکی فشانید

وصیت می کنم بر خاک گورم 

دمی یک شاخه گل از غم نشانید

ترا ای اهورا مزدا می پرستم که قانون اثنا را بنیان نهادی و آبها و گیاهان را آفریدی.کل جهان و

همه نعمتهای نیکرا آفریدی .میستاییم روان یلان و پهلوان مردان و زنان نیک اندیشی که با وجدان

نیکبر ضد بدیها بر می خیزند و می ستاییم مردان و زنان نیک اندیش و جاودانی را که همواره

با منش پاک زندگی می کنند.

***پیشاپیش سال جدید را به همه شما تبریک و برای همه شما آرزوی شادی در سراسر

سال دارم

حسام

نظر سنجی ۱:

مطالب این وبلاگ را چگونه ارزیابی می کنید؟

*******لطفا نظرات خود را بی هیچ گونه تعصب خاص یا ..........بیان کنید.تمام 

نظرات پیشنهادات و انتقادات را با گوش جان پذیرایم

با تشکر مدیریت وبلاگ

پسر آریایی

ترگانه که یکی از اعیاد ایران باستان به شمار می ره:

این جشن علاوه برتلاقی کردن روز و ماه به پرتاب تیر جاودانه آرش کمانگیر نیز نسبت داده

شده.آرش قهرمان ایران با پرتاب تیری از فراز کوهی در تبرستان مرز کشور ایران و توران

را مشخص کرد و خودش از شدت فشار پرتاب در راه ایران جان سپرد

  چقدر سخته گل آرزوهاتو تو باغ دیگری ببینی و هزار بار 

تو خودت بشکنی و اونوقت آروم زیذلب بگی: 

گل من باغچه نو مبارک. 

سلام.سلامی به شیرینی عشق و تلخیه..................... 

نمی دونم تلخی اون چطوری برات بگم .ولی گویا مجبور به 

گفتن هستم و تو مجبور به شنیدن.پس می گم می گم در حالی 

که اشکام رو گونه هام سرازیره.میگم و گریه می کنم به قول 

شاعر که می گه:  

(من امشب واسه تو نامه نوشتم اما اشکام همه رو نامه چکیده) 

آره گل من می دونم که می دونی که چی می خوام بگم.لحظه  

وداع نزدیکه.از این به بعد هم تو دیگه نمی تونی منو ببینی 

شاید هم نتونی منو پیدا کنیمی ونم که قلب تو هم مثل قلب من 

شکسته و حکم پرنده ای رو داریکه پر و بالش رو چیده باشند 

و در کنج قفس زندانی باشد.ولی باید یادمان باشد: 

((با بال شکسته پرکشیدن هنر است))  

خوب می دونم الان چه حسی داری.دلت نمی خواد از این  

قفس رها بشی.می دونم که نمی خوای جفت خودت رو تو قفس  

تنها بذاری.ولی چاره ای نیست.او هم مجبوره قفس رو ترک  

کنه ولی از مسیر دیگه ای بره.اما اگر خواست زمانه باشد 

او دوباره به سوی تو بازخواهد گشت  وگرنه..............

                     امان از بازی روزگار 

حرف دیگه ای نمونده فقط یک جمله را از زبان این  

عاشق افسرده بپذیر: 

         (( پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی است ))